Niechże dziś Język wzorców opowie o urokach życia przy cichej ulicy, jakie leżą przy ulicach świadomie zaprojektowanych jako zapętlone, niewygodne dla ruchu przelotowego, ale nie ślepe!
Zapętlone drogi lokalne
Nikt nie chce, aby przelotowy ruch drogowy przebiegał tuż obok jego domu.
Ruch przelotowy jest szybki, głośny i niebezpieczny. Jednocześnie samochodów nie da się całkowicie wyeliminować z obszarów zamieszkanych przez ludzi, są one zbyt ważne. Lokalne drogi muszą zapewnić dojazd do domów, ale też zapobiec przecinaniu terenów mieszkaniowych przez ruch przelotowy.
Problem ten może zostać rozwiązany jedynie wtedy, gdy wszystkie drogi, przy których stoją domy, będą miały kształt „pętli". Zapętlona droga to każda droga należąca do sieci drogowej, wytyczona tak, żeby żaden przejazd innymi drogami tej sieci nie mógł być skrócony przejazdem po tej „pętli".
Same pętle muszą być tak zaprojektowane, by uniemożliwić poruszanie się po nich ciężkim pojazdom i autom z dużą prędkością. Zależy to oczywiście od całkowitej liczby domów obsługiwanych przez jedną pętlę, nawierzchni drogi, jej szerokości oraz liczby zakrętów i łuków. Nasze obserwacje wskazują, że pętla może być bezpieczna, jeśli służy nie więcej niż pięćdziesięciu samochodom. Jeśli statystycznie na jeden dom przypada półtora samochodu, to taka pętla służy 30 domom. Gdy na jeden dom przypada jeden samochód, pętla obsługuje 50 domów; gdy będzie to pół samochodu na jeden dom -100 domów.
Poniżej zamieszczamy ilustrację, na której przedstawiono przykład całego systemu zapętlonych dróg lokalnych w Peru, zaprojektowanego dla osiedla składającego się z 1500 domów.
Nawet prosta sieć dróg może zostać zmieniona, tak aby powstały zapętlone drogi lokalne.
Zgodnie z definicją ślepe uliczki też są pętlami. Uliczki takie są jednak bardzo niekorzystne ze społecznego punktu widzenia - wymuszają interakcję i wywołują klaustrofobię, ponieważ jest do nich tylko jeden wjazd. Kiedy ruch samochodowy tworzy ślepy zaułek, spraw, żeby ciąg pieszy był przelotowy i doprowadzał do ślepej końcówki z jednej strony, a następnie prowadził dalej.
Ścieżki dla pieszych, które są przedłużeniem ślepych uliczek /.../
Dlatego [urbanisto]:
Tak zaplanuj układ dróg lokalnych, by tworzyły pętle. Pętla to dowolny odcinek drogi wytyczony tak, by uniemożliwić samochodom, których cel podróży nie znajduje się na tym odcinku, wykorzystanie go jako skrótu. Nie pozwalaj, by jakakolwiek pętla obsługiwała więcej niż 50 samochodów, a sama droga była szersza niż 5-6 metrów.
Niech wszystkie połączenia dróg lokalnych obejmują trzy drogi i przybierają kształt litery „T', nigdy nie stosuj skrzyżowań czterokierunkowych (patrz rozdział połączenia w kształcie litery „T"); tam gdzie istnieje jakakolwiek możliwość, że życie w budynkach będzie zorientowane na drogę, nadaj drodze bardzo szorstką nawierzchnię z trawy i żwiru, z kamieniami brukowymi pod koła samochodów (patrz rozdział zielone ulice). Zlokalizuj parkingi na podjazdach poza ulicami . Z wyjątkiem miejsc, gdzie drogi są bardzo spokojne, prowadź ciągi piesze prostopadle do dróg kołowych, a nie wzdłuż nich. Niech wejścia do budynków prowadzą z tych ciągów, a nie z ulic (patrz rozdział sieć ciągów pieszych a samochody)...
red. Christopher Alexander